Lublin-miasto inspiracji

Lublin (łac. Lublinum, jid.לובל, lit. Liublinas, ros. Люблин) – miasto na prawach powiatu, stolica województwa lubelskiego, położony na Wyżynie Lubelskiej, nad rzeką Bystrzycą. Liczba mieszkańców: 347 tysięcy. Nazywany jest stolicą wschodniej Polski – jest największym i najprężniej rozwijającym się miastem po tej stronie Wisły. Bogata historia oraz położenie w wielokulturowym tyglu stanowią o jego szczególnych walorach. Znalazło to swoje szczególne odbicie w różnorodnej architekturze, topografii, a także wpłynęło na jego rozwój społeczno-kulturowy.

Te wszystkie cechy stanowią o niezwykłym kolorycie lokalnym miasta, czyniąc go niezwykle atrakcyjnym nie tylko dla turystów.

Lublin położony jest na pograniczu kulturowym wschodniego i zachodniego chrześcijaństwa. Istniejące tu jeszcze we wczesnym średniowieczu szlaki handlowe sprawiły, że przez wieki miasto tworzyło barwną, wielokulturową i wieloreligijną mozaikę. Mieszkali tu Rusini, Żydzi, Niemcy, Turcy, Ormianie, a także Francuzi, Szkoci, Grecy, Holendrzy i Anglicy. Dużą rolę w kulturowym obrazie Lublina odegrali Włosi. Ich dokonania widoczne są do tej pory w wystroju architektonicznym niektórych kościołów okresu renesansu i baroku.

W XVI i XVII wieku był tu główny ośrodek reformacji - działała tu jedna z ważniejszych gmin braci polskich. Na przełomie XIX i XX wieku, w okresie nasilonego rozwoju przemysłu, ich rola nabrała szczególnego znaczenia. Koniec wieku XVII i XVIII to okres, kiedy rozkwit przeżywa społeczność Rusinów. Zamieszkiwali oni te tereny już od średniowiecza, zaś w 1588 roku powstało w Lublinie bractwo cerkiewne. W okresie zaborów odsetek ludności prawosławnej zwiększył się.

Obok Polaków najliczniejszą grupą mieszkańców byli Żydzi. Pierwsze wzmianki o lubelskiej gminie żydowskiej pochodzą z drugiej połowy XV wieku. Już w XVI znaczeniem i zasobnością dorównywała niemal gminom krakowskiej i lwowskiej. Oprócz akademii talmudycznej i jednej z pierwszych na ziemiach polskich hebrajskich drukarni, od 1580 roku oficjalnie urzędował w Lublinie żydowski „Sejm Czterech Stron Świata”. Okres II wojny światowej i likwidacja dzielnicy żydowskiej wraz z synagogami i kirkutami, sprawiły, że do dziś zachowała się jedynie część obiektów świadczących o codziennym życiu, kulturze i obyczajach Żydów.

Największe miasto we wschodniej Polsce (na wschód od Wisły) pod względem liczby ludności (354 tys. mieszkańców, 9 miejsce w kraju).

Położony nad rzeką Bystrzycą, oraz mniejszmi rzekami: Czechówką i Czerniejówką (uchodzącymi w Lublinie do Bystrzycy).

Położony na wysokości 170-230 m n.p.m., na granicy 2 regionów: Płaskowyżu Nałęczowskiego i Wyniosłości Giełczewskiej w obrębie Wyżyny Lubelskiej, kilkanaście kilometrów na północ od miasta zaczyna się Niż Polski.

Dolina rzeki Bystrzycy dzieli miasto na dwie odmienne krajobrazowo części - lewobrzeżną z urozmaiconą rzeźbą terenu, głębokimi dolinami i wąwozami lessowymi i prawobrzeżną, płaską, będącą częścią płaskowyżu świdnickiego.

Powierzchnia: 148 kilometrów kwadratowych (15 miejsce w kraju pod względem powierzchni).

Położenie geograficzne: 22 stopni 34 minuty E, 51 stopni 14 minut N.

Stolica woj. lubelskiego (nieprzerwanie od 1474 r.).

Ważny ośrodek akademicki (Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej, Katolicki Uniwersytet Lubelski, Politechnika Lubelska, Uniwersytet Przyrodniczy, Uniwersytet Medyczny).

Doskonale zachowane Stare Miasto z licznymi zabytkami z XIII-XX w.

Liczący się ośrodek kulturalny z bogatym kalendarzem imprez kulturalnych.